عکس جدید رویا نونهالی و لیلا بلوکات در سریال اینجا تهران است

عکس جدید رویا نونهالی و لیلابلوکات

این مجموعه مضمونی- اجتماعی دارد و روایت‌گر قصه سه زن به نام‌های نازنین، آتوسا و افسانه است که در یک مجتمع زندگی می‌کنند. نازنین که یک سالی است شوهر خود را در سانحه از دست داده است به همراه دو فرزند خود زندگی می‌کند. او برای آن که بتواند زندگی‌اش را همچون گذشته حفظ کند دست به کاری می‌زند که زندگی‌اش شکل جدیدی به خود می‌گیرد. سعید، همسر آتوسا که مشغول ساختن یک ساختمان چند طبقه است دست به ساخت ‌و ساز غیرمجاز می‌زند به خیال آن که در آینده با پرداخت جریمه به شهرداری، می‌تواند پایان کار بگیرد. افسانه که نماینده شهرداری است در این زمینه به او تذکر می‌دهد…
بازیگران این سریال عبارتند از: رویا نونهالی، نسرین مقانلو، لیلا بلوکات، ساعد هدایتی، امیرکاوه آهنین جان، مهتاج نجومی، مجتبی رجبی، مهران رجبی، مهرنوش الفتی، امیر کاظمی، شقایق نوروزی، محسن افشانی، محمد سلطانی، حسین فلاح، رهام تدریسی، کتایون اویسی، طیبه محمدزاده، علیرضا شهیدی، ملیسا دولت خواه و اکرم محمدی، محمد صادقی و با حضور فتحعلی اویسی…

لیلا بلوکات در سریال اینجا تهران است

رویا نونهالی در اینجا تهران است

» ادامه مطلب

عکس های ویکتوریا روفو Victoria Ruffo

» ادامه مطلب

گزارشی متفاوت از نحوه آشنایی حمید گودرزی و همسرش ماندانا! ( + عکس های جدید )

خیلی ها دوست دارند بدانند که بازیگران سینما چگونه با همسر خود آشنا شدند و....از این رو با ما همراه باشید تا از آشنایی حمید گودرزی با همسرش ماندانا دانشور بیشتر بدانید.

از ابتدای آشنایی تان بگویید.
حمید گودرزی:سال 82 در ساختمانی در میدان آرژانتین همسایه بودیم.آشنایی ما از آنجا شروع شد.من آن زمان دانشجوی رشته کارگردانی بودم.ماندانا دانشور:و من ماندانا 16 ساله,محصل بودم.حمید گودرزی:این آشنایی ادامه پیدا کرد و با پیشنهاد ازدواج من,مخالفت های اولیه خانواده همسرم شروع شد چون آنها در آمریکا ساکن بودند.

 

و با شغل شما هم مشکل داشتند؟
حمید گودرزی:تا حدی بله و مساله دیگر این بود که سطح اقتصادی خانواده همسرم,از خانواده من بالاتر بود.ماندانا دانشور:البته فکر می کنم بیشتر به این دلیل بود که آن زمان 16 سال داشتم و نظر پدرم این بود که من هم باید همراه آنها به آمریکا بروم.حمید گودرزی:تا آن زمان قصد ازدواج نداشتم اما با خودم گفتم اگر قصد ازدواج داری,تا آخر این مشکل جلو برو اما این مخالفت ها به سال نکشید و با پا فشاری کردن ما,با هم ازدواج کردیم.پدر ماندانا به من پیشنهاد داد که به آمریکا بروم اما من دوست نداشتم برای زندگی جایی غیر از ایران باشم چون شغل من داشت در ایران شکل می گرفت.ماندانا دانشور:بله و آن موقع با پخش سریال مسافری از هند شهرت حمید شکل گرفت.

 

 

چطور توانستید در زندگی زناشویی با هم یکی باشید؟
ماندانا دانشور:البته در ابتدای راه که صددرصد با هم یکی نبودیم,اما کم کم مشکلات حل شد.چون اختلاف اساسی نداشتیم و بیشتر اختلاف سلیقه بود.در نهایت کمی من گذشت کردم و کمی حمید و فکر می کنم حالا خیلی شبیه هم شده ایم.

در ابتدای زندگی شرطی هم گذاشتید,مثلا اینکه با هم قهر نکنید؟
حمید گودرزی:ما هیچ زمان با هم قهر نکردیم,حتی یک ربع.وقتی با هم دعوا می کنیم هر دو به یک اندازه برای آشتی کردن پیشقدم می شویم,البته ماندانا بیشتر.ماندانا دانشور:زمانی که حمید عصبانی می شود فقط پایش را تکان می دهد.خودش را به خواب می زند و بحث را ادامه نمی دهد اما من بحث را ادامه می دهم تا او را قانع کنم و شاید این دلیل است که با هم قهر نمی کنیم.

در خانه شما چه کسی صبحانه درست می کند؟
حمید گودرزی:من ساعت 8 صبح بیدار می شوم و صبحانه درست می کنم.ماندانا ساعت 10 بیدار می شود.او به ندرت غذا درست می کند اما آشپر قابلی است,در حالی که از هیچکس تعلیم آشپزی ندیده.با آب انار فسنجانی درست می کند که شاید خیلی ها این فن را ندانند.البته به آشپزخانه علاقه ندارد در مقابل به کارهایی مثل لوله کشی,سیم کشی و کارهای مربوط به ماشین علاقه دارد(باخنده).

 

 

 

اگر ببینید کسی در خیابان به حمید گودرزی ابراز احساسات کند چه واکنشی نشان می دهید؟
ماندانا دانشور:حالا دیگر خیلی روی این مساله حساسیت ندارم.حمید گودرزی:در این مواقع با آرامش برخورد می کند مگر اینکه کسی ابراز علاقه بیش از حد نشان دهد,آن وقت ناراحت می شود.ماندانا دانشور:رویم را برمی گردانم تا احساس راحتی کند(با خنده)

برادرتان آترین با شما زندگی می کند؟
ماندانا دانشور:بله,برادرم چهار سال پیش پس از 15 سال به ایران برگشت و همراه ما زندگی می کند.

 

امروز احساس خوشبختی می کنید؟
حمید گودرزی:بله,تا امروز خدا را برای تمام نعمت هایی که به من داده شاکر هستم و رمز موفقیت همانا تشکر کردن از خداوند است که اگر برای کوچکترین دارایی ات او را شکر کنی,لحظه به لحظه به احساس خوشبختی نزدیک تر می شوی.خوشبختی من و همسرم در زندگی کامل است.

 

» ادامه مطلب

مدلهای پالتو های زیبای زنانه برای زمستان امسال

به مدلهای این پالتوهای زنانه که برای شما جمع آوری نموده ایم همراه با راهنمای ست کردن آن با لباسهای دیگر توجه نمایید

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

» ادامه مطلب

عکس های منتخب روز / 9 آبان

 

 

 

 

 

 

 

 

 

» ادامه مطلب

عکس‌ها‌یی که پس از مرگ گرفته شدند!! (+18)

 وحشتناک‌ترین عکس‌ها‌یی که تابحال گرفته شده اند!
عزاداری مقوله عجیبی است و فرهنگ‌ها‌ی مختلف با روش‌ها‌ی کاملا متفاوتی با این قضیه برخورد می‌کنند. از روش‌ها‌ی سوگواری عصر ویکتوریایی یادگاری از فرد درگذشته بود که البته از یادگاری عجیبی (که در عکس زیر می‌بینید) استفاده می‌کردند:

 

 

درحقیقت این نوع عکاسی پس از مرگ در دوران ویکتوریایی –خصوصا در آمریکا- بیشتر از هر نوع  عکس دیگری گرفته می‌شد. برای انداختن این عکسها فوق‌العاده زحمت کشیده و صحنه پردازی می‌کردند. از کتاب استنلی برن زیبای خفته: عکاسی یادبودی در آمریکا:

این عکس‌ها‌ یک جنبه مشترک از فرهنگ آمریکایی بودند، بخشی از عزاداری و یادآوری اشخاص مرده. خانواده‌ها‌یی که زنده مانده بودند به این عکس‌ها‌ افتخار می‌کردند و آنها را در خانه‌ها‌یشان آویزان می‌کردند،‌ کپی آنها را برای دوستان و اقوام خود می‌فرستادند، آنها را به گردنشان آویزان کرده و یا در آیینه‌ها‌ی جیبی‌شان با خودشان همه جا می‌بردند. آمریکایی‌ها‌ی قرن نوزدهم می‌دانستند چگونه به این عکس‌ها‌ واکنش نشان دهند. اما امروزه از نظر فرهنگی هیچ نوع واکنش بهنجار در مورد عکس‌ها‌ی پس از مرگ وجود ندارد.
پس به غیر از اینکه قبلا با اینجور عکس‌ها‌ برخورد نداشته اید به شما پیشنهاد می‌دهیم اگر تحمل دیدن عکس‌ها‌ی ناراحت کننده را ندارید به پایین صفحه نروید.

«کودکی در تابوت در اتاق مرگ»

 

 

این عکس در اتاق پذیرایی رسمی‌ یک خانواده گرفته شده است. این اتاق نشیمن،‌ یا «اتاق مرگ» بخش مهمی ‌از آیین پس از مرگ در قرن نوزدهم بود، جایی که اعضای خانواده فرد متوفی در آنجا برای خداحافظی نهایی آماده مراسم تدفین می‌شدند.تاریخ این عکس به سالهای بین 1890 تا 1905 برمی‌گردد زمانی که بیشتر مراسم مربوط به مرگ در همین اتاق انجام می‌شد.

 

باوجود این به زودی مرگ آغاز به ترک خانه می‌کند و تا آخر جنگ جهانی اول اغلب آمریکایی‌ها‌ برای دریافت مراقبت‌ها‌ی سلامتی به مطب پزشکان و بیمارستان‌ها‌ می‌رفتند و اغلب مراسم تدفین هم در خانه‌ها‌ی تدفین انجام می‌شد. چون واژه «اتاق نشیمن» که برای تدفین استفاده می‌شد در زبان عامه مردم متدوال شده بود برای «اتاق نشیمن» واقعی استفاده شد. و در سال 1910 خانم‌ها‌ی متشخص واژه «اتاق مرگ» را مربوط به زمان قدیم می‌دانستند.

آیا شما به سایه سیاهی که در عکس بالا وجود دارد توجه کردید؟ این سایه کسی نیست جز دستیار عکاس که در تابوت را باز نگه داشته تا عکاس بتواند به راحتی عکسش را بگیرد!

 

چیزی که بیشتر از همه توجه مرا جلب کرد وجود فرد زنده ای است که در کنار مرده ژست گرفته است. این فرد باید ساکت و بدون هیچ احساس و تغییر در صورتش ژست می‌گرفت. که با دقت در دو عکس پایینی می‌توانیم ذره ای احساس در چهره بچه‌ها‌یی که با برادر مرده شان عکس انداخته اند ببنیم و متوجه می‌شویم که از روی اجبار و اکراه قبول کرده اند در این عکس‌ها‌ حاضر شوند.

 

یکی دیگر از نقاط مشترک در عکس‌ها‌ی پس از مرگ عصر ویکتوریایی طراحی صحنه برای عکسبرداری بوده است که اغلب اوقات جنبه رمانتیک و غمزدگی آن را نشان می‌داد. نمونه آن را در پایین می‌بینید: «یتیمان سر قبر مادرشان»

 

در عکس بالایی عکاس از یکی دیگر از روش‌ها‌ی عکاسی مورد علاقه آن زمان یعنی «عکاسی از روح» استفاده کرده است. احتمالا او از روش نوردهی مضاعف استفاده کرده تا بتواند پرتره مادر بچه‌ها‌ را به شکل روح پشت سرشان ترسیم کند، ظاهرا این سبک نمایشی ترین روش برای همدردی کردن با غم و غصه یک شخص بوده است.

 

 

یکی دیگر از روش‌ها‌ی عکاسی برای این منظور این بود که فرد متوفی را طوری قرار می‌دادند که انگار زنده است. مثل عکس اولی که با چشم‌ها‌ی باز از کودک عکس انداخته اند یا این مرد که روزنامه ای در دست دارد. شاید خواسته اند بگویند که او در حین خواندن روزنامه خوابش برده است، البته ما که می‌دانیم او به خوابی ابدی فرو رفته است. از این روش در عکس‌ها‌ی زیادی استفاده می‌شد و طوری صحنه سازی می‌کردند که گویی فرد زنده است و بچه‌ها‌ را اغلب روی تخت گذاشته و گاهی اسباب بازی مورد علاقه اش را نیز کنارش می‌گذاشتند. اما بزرگ‌ترها را معمولا روی صندلی گذاشته و عکس می‌گرفتند. گل نیز جزو یکی از ملزوماتی بود که در بسیاری از عکس‌ها‌ استفاده می‌شد.

 

 

 

عکاسان به غیر از اینکه بعضی اوقات چشم جسد را باز نگه می‌داشتند، گاهی اوقات هم بعد از انداختن عکس با نقاشی کردن چشم‌ها‌ روی عکس آن را به حالت باز نشان می‌دادند یا برای نشان دادن حالت سرزندگی روی گونه‌ها‌ و لب مرده را روی عکس کمی‌ قرمز رنگ می‌کردند. آنها هدفشان این بود ارزش زندگی را بیشتر نشان داده و قدر بدانند.

 

نمونه های دیگری از عکاسی پس از مرگ را در زیر ببینید:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

» ادامه مطلب